انتقال انسان به حالتی که به طور دائمی بر روی دو پا حرکت کند، به عوامل چندگانه برمی‌گردد که در طول تکامل بشری تأثیرگذار بوده‌اند:
1. بیولوژیک و آناتومیک: انسانها از طراحی بدنی خاصی برخوردارند که این امر به آن‌ها امکان ایستادن و حرکت بر روی دو پا را می‌دهد. به عنوان مثال، داشتن کمربند شانه که سر و گردن را از بقیه بدن جدا کند، استخوان‌های پا و پایینی قوی که انسان را قادر به ایستادن و حمل و نقل اجسام سنگین نمایند.
2. تکامل مغز: مغز بشر نسبت به دیگر پستانداران بزرگتر است و دارای قدرت حرکت بالا برای کنترل حرکات پیچیده است. این تکامل در کنار بیولوژیک اجسام، انسان را قادر می سازد که تعاملات بین فردی را دستکاری کند و خلاقیت را تقویت کند و خود را به طور بهتر به محیط اطراف تطبیق دهد، که این ویژگی ها موجب شده انسان بتواند برای طولانی مدت باقی بماند.
3. تکامل اجتماعی و فرهنگی: اجتماعات انسانی باعث شدند انسانها بیشتر بر روی دو پا حرکت کنند. برای مثال، انسانها به صورت جمعی برای شکار و جمع‌آوری غذا به کار می‌روند که بر روی دو پا حرکت آسان‌تر است. همچنین، تکامل فرهنگی و اجتماعی به انسانها کمک کرده است تا ابزارهایی بسازند که بر روی دو پا حرکت کردن را فراهم کنند، مانند ابزارهای شکار.
4. فواید انتخاب طبیعی: ایستادن و حرکت بر روی دو پا مزایای زیستی دارد از جمله کاهش نیروی گرانش بر بدن، بهبود دید و دسترسی به منابع، و افزایش توانایی در تعقیب و شکار.
5. محیط‌های جدید: انتقال به محیط‌های جدید مانند زمین‌های باز و جنگل‌ها نیازمند تکامل و انطباق بیشتری بود که این تکامل به مرور زمان به تغییرات بدن و قابلیت حرکت بر روی دو پا منجر شد.
به طور کلی، این عوامل به تدریج باعث شدند که انسانها به شکلی منحصر به فرد بر روی دو پا حرکت کنند و این ویژگی برای زنده ماندن و پیشرفت جمعیت انسانی بسیار اساسی بوده است.