انتقال انسان به حالتی که به طور دائمی بر روی دو پا حرکت کند، به عوامل چندگانه برمی‌گردد که در طول تکامل بشری تأثیرگذار بوده‌اند:
1. بیولوژیک و آناتومیک: انسان‌ها از طراحی بدنی خاصی برخوردارند که این امر به آن‌ها امکان ایستادن و حرکت بر روی دو پا را می‌دهد. به عنوان مثال، داشتن کمربند شانه که سر و گردن را از بقیه بدن جدا کند، استخوان‌های پا و پایینی قوی که انسان را قادر به ایستادن و حمل و نقل اجسام سنگین نمایند.
2. تکامل مغز: مغز بشر نسبت به دیگر پستانداران بزرگتر است و دارای قدرت حرکت بالا برای کنترل حرکات پیچیده است. این تکامل در کنار بیولوژیک اجسام، انسان را قادر می سازد که تعاملات بین فردی را دستکاری کند و خلاقیت را تقویت کند و خود را به طور بهتر به محیط اطراف تطبیق دهد، که این ویژگی ها موجب شده انسان بتواند برای طولانی مدت باقی بماند.
