- واو بیان حرکت:
واوی است که صحیح لغت دری ملفوظ نیست مانند: واو (تو، دو، چو) که واو، حرکت حرف پیش از خود است و مصوت کوتاهی برای حرف پیش محسوب می‌شود و در تقطیع حذف می‌گردد.
مثال:
جهانا چه بد مهر و بد خو جهانی
چو آشفته بازار بازارگانی
ج ها نا / چ بد مه / رُ بد خو / ج ها نی
U _ _ /U _ _ /U _ _ /U _ _
چ آ شف / ت با زا / ر با زا / ر گا نی
فعولن / فعولن / فعولن / فعولن
((چو)) در آغاز مصراع دوم یک هجای کوتاه محسوب شده است.
نکته: واو بیان حرکت اگر در آخر رکن واقع شود هجای بلند به حساب می‌آید.
مثال:
(چو من با تو چنین گرمم چه آه سرد می آری)
چُ من با تو / چ نی گر مم / چ آ هِ سر / د می آ ری
U _ _ _ /U _ _ _ /U _ _ _ /U _ _ _
مفاعیلن / مفاعیلن / مفاعیلن / مفاعیلن
((تو)) در آخر رکن اول هجای بلند محسوب شده است.