استیو فاست (Steve Fossett)

استیو فاست (Steve Fossett) یک کارآفرین، ورزشکار، و ماجراجو آمریکایی بود که برای تلاش‌هایش در زمینه‌های مختلف رکوردشکنی، به ویژه در پروازهای هوایی، شناخته می‌شد. او به طور خاص در زمینه‌های پرواز با هواپیماهای سبک، بادبادک‌های بال، و حتی پرواز با بالن، تعدادی از رکوردهای جهانی را به نام خود ثبت کرد.

زندگی شخصی و پیشینه

استیو فاست در ۲۲ آوریل ۱۹۴۴ در شهر لوس آنجلس ایالت کالیفرنیا به دنیا آمد. او از دوران جوانی علاقه زیادی به ماجراجویی و فعالیت‌های ورزشی داشت. قبل از اینکه به دنیای پرواز و رکوردشکنی وارد شود، فاست در حوزه تجارت نیز موفق بود. او در ابتدا یک کارآفرین موفق بود و شرکت‌های مختلفی را تأسیس کرد. او به ویژه در صنعت بیمه فعالیت داشت و با بهره‌برداری از توانایی‌های تجاری خود، توانست مالیات‌های لازم برای تأمین هزینه‌های ماجراجویی‌های خود را تأمین کند.

رکوردها و دستاوردهای ورزشی

ارسطو (Aristotle)

ارسطو (Aristotle)، یکی از بزرگ‌ترین فیلسوفان یونان باستان و تأثیرگذارترین متفکران تاریخ غرب، در سال ۳۸۴ قبل از میلاد در استاگیرا، شهری در شمال یونان به دنیا آمد. او زندگی خود را با آموختن در آکادمی افلاطون در آتن آغاز کرد و در طول بیست سال حضور خود در این مکتب، پیشرفت‌های شگرفی در علوم نظری به دست آورد. لقب «علم» از سوی افلاطون به او داده شد که نشان‌دهنده استعداد و توانایی بی‌نظیرش در فهم و تدریس فلسفه بود.

دوران زندگی و تحصیلات

ارسطو در ۱۸ سالگی وارد آکادمی افلاطون شد و این مکان برای او محلی بود که در آن فلسفه، علوم طبیعی، و دیگر زمینه‌های علمی را آموخت. او به مدت بیست سال در آکادمی افلاطون به تحصیل و تدریس پرداخت و پس از مرگ افلاطون در سال ۳۴۷ ق.م. با اینکه به شدت شایسته رهبری آکادمی بود، نتوانست این موقعیت را به دست آورد. او پس از این ناکامی، به اسوس در آسیای صغیر رفت و با پایتیاس، خواهرزادهٔ فرمانروای آن منطقه، ازدواج کرد. در سال ۳۴۳ ق.م. به دعوت فیلیپ مقدونی، پادشاه مقدونیه، آموزش اسکندر مقدونی را بر عهده گرفت و تأثیر فراوانی بر شکل‌گیری شخصیت و اندیشه‌های او داشت.

سِر فردریک ویلیام مایرز (Frederick William Myers)

سِر فردریک ویلیام مایرز (Frederick William Myers) یکی از چهره‌های برجسته علمی و ادبی قرن نوزدهم بود که علاوه بر فعالیت‌های آکادمیک خود در زمینه‌های مختلفی چون ادبیات و روان‌شناسی نیز تأثیرات شایانی بر جای گذاشت. او در کالج چلتنهام و سپس در کالج ترینیتی دانشگاه کمبریج تحصیل کرد و در سال ۱۸۶۴ مدرک کارشناسی خود را دریافت نمود. مایرز نه تنها از جوایز دانشگاهی بهره‌مند شد، بلکه در ادامه به مدت نه سال، از ۱۸۶۵ تا ۱۸۷۴، به عنوان همکار علمی در کالج ترینیتی مشغول به کار شد و در همین دوران از ۱۸۶۵ تا ۱۸۶۹ به تدریس مطالعات کلاسیک نیز پرداخت. در سال ۱۸۷۲ به عنوان بازرس مدرسه منصوب شد و در این مدت نیز در فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی خود پیشرفت‌های قابل توجهی داشت.

فعالیت‌های ادبی

مایرز همچنین نویسنده‌ای با آثار برجسته در زمینه شعر و نقد ادبی بود. در سال ۱۸۶۷، شعر بلند خود با عنوان قدیس پولس را منتشر کرد که مورد توجه قرار گرفت. در سال ۱۸۸۲ مجموعه‌ای از اشعار خود تحت عنوان احیاء جوانی و دیگر اشعار منتشر کرد که بازتابی از افکار و دیدگاه‌های او نسبت به مسائل انسانی و فلسفی بود. علاوه بر این، مایرز کتاب‌هایی نیز در زمینه نقد ادبی نوشت، از جمله اثر مهمی در سال ۱۸۸۱ با نام وردزورث و کتاب دو جلدی کلاسیکال و مدرن که در سال ۱۸۸۳ منتشر شد. این اثر دوم شامل جستاری در خصوص شاعر بزرگ رومی، ویرجیل، بود و نشان‌دهنده علاقه او به مطالعه و تحلیل آثار کلاسیک و ارتباط آن‌ها با دنیای مدرن بود.

فرخی سیستانی

ابوالحسن علی بن جولوغ سیستانی، معروف به فَرُّخی سیستانی، از شاعران برجسته پارسی‌گوی سده پنجم هجری است که در سبک خراسانی می‌سرود. فرخی سیستانی با تبحر در شعر و ادب فارسی، به عنوان یکی از بهترین قصیده‌سرایان تاریخ ادبیات ایران شناخته می‌شود. سروده‌های او عمدتاً در ستایش شاهان و ممدوحان بوده و بیشتر بر برانگیختن سلاطین به عدل و بخشش متمرکز است.

زندگی و تاثیرات هنری

فرخی سیستانی علاوه بر مهارت در شعر، در موسیقی نیز توانمند بود. این استعدادها سبب شدند که او بتواند به دربار ابوالمظفر شاه چغانیان و سپس به دربار سلطان محمود غزنوی راه یابد و در این دربارها به مقام و منزلت ویژه‌ای دست یابد.

عنصری بلخی (شاعر)

ابوالقاسم حسن بن احمد عنصری بلخی یکی از شاعران بزرگ و برجسته زبان فارسی در دوران قرون وسطی بود. او در سال ۳۵۰ هجری قمری در بلخ (منطقه‌ای که اکنون در افغانستان است) به دنیا آمد و از دوران جوانی به ادبیات و شعر علاقه‌مند شد. عنصری در دربار امیر نصر، برادر سلطان محمود غزنوی، به غزنه دعوت شد و در آن‌جا به شعر و ادب پرداخت. سلطان محمود غزنوی نیز به استعداد او توجه نشان داد و به او عنوان «ملک‌الشعرایی» را اعطا کرد. عنصری در سال ۴۳۱ هجری قمری درگذشت و در طول زندگی خود تأثیر زیادی بر شعر فارسی گذاشت.

آثار و ویژگی‌های شعر عنصری

شعرهای بازمانده از عنصری بالغ بر دو هزار بیت است که شامل انواع مختلفی از اشعار چون قصیده، غزل، رباعی، قطعه، ترکیب‌بند و مثنوی می‌شود. مهم‌ترین ویژگی‌های اشعار عنصری عبارت است از:

• قصاید ستایش‌گونه: بخش عمده‌ای از قصیده‌های او در مدح و ستایش پادشاهان غزنوی، به‌ویژه سلطان محمود غزنوی و مسعود غزنوی است. این قصیده‌ها اغلب بدون مقدمه و به‌صورت مستقیم به توصیف می‌پردازند.

فردوسی

ابوالقاسم فردوسی توسی، شاعر بزرگ ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه، یکی از نام‌آورترین چکامه‌سرایان پارسی‌گوی تاریخ است که آثارش در ادبیات فارسی و جهانی جایگاهی ویژه دارد. فردوسی در سال ۴۱۶ هجری قمری (۴۰۳ هجری شمسی) در توس متولد شد و در ۴۰۰ هجری قمری (۱۰۱۰ میلادی) شاهنامه را در هفتاد و یک سالگی به پایان رساند. این اثر عظیم حماسی نه تنها بیانگر تاریخ ایران باستان است بلکه هویت ملی ایرانیان را در پس از اسلام حفظ و گسترش داد.

فردوسی در سرودن شاهنامه، با بهره‌گیری از منابع مختلف تاریخی و افسانه‌ای ایرانی همچون شاهنامهٔ ابومنصوری، تلاش کرد تا فرهنگ و تاریخ پیش از اسلام ایران را زنده نگه دارد. وی با استفاده از زبان فارسی و در پیوند دادن فرهنگ ایران باستان و ایران اسلامی، شاهنامه را به عنوان اثری فرهنگی و تاریخی از نسل‌های گذشته به نسل‌های آینده منتقل کرد.

اسدی توسی

ابونصر علی بن احمد اسدی توسی شاعر و نویسندهٔ بزرگ ایرانی قرن پنجم هجری است که در تاریخ ادبیات فارسی نقش بسیار مهمی دارد. وی سرایندهٔ اثر حماسی معروف گرشاسپ‌نامه است که در آن به روایت داستان‌ها و حماسه‌های ایرانی پرداخته است. در این اثر، اسدی توسی به توصیف جنگ‌ها، دلاوری‌ها و ویژگی‌های قهرمانان ایرانی می‌پردازد و به نوعی در این اثر، ادب فارسی را به اوج خود رسانده است. اسدی همچنین به عنوان نخستین نویسنده‌ای که واژه‌نامه‌ای فارسی به نام لغت فرس تدوین کرده، شناخته می‌شود که این کار اهمیت زیادی در حفظ و گسترش زبان فارسی در آن دوره داشته است.

ابو منصور محمد بن احمد توسی (دقیقی شاعر قرن سوم)

ابو منصور محمد بن احمد توسی، معروف به دقیقی، یکی از مهم‌ترین شاعران فارسی‌زبان دوران سامانیان است. او که در اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم هجری قمری می‌زیست، از نخستین کسانی بود که تلاش کرد داستان‌های ملی ایران را به شعر درآورد و زمینه‌ساز حماسه‌سرایی به زبان فارسی شد. دقیقی به ویژه با نظم بخشیدن به بخش‌هایی از شاهنامه که بعدها فردوسی آن‌ها را تکمیل کرد، جایگاه ویژه‌ای در ادبیات فارسی پیدا کرد.

زادگاه و زندگی

دقیقی در شهری که زادگاه او ذکر شده، همچنان مورد بحث است. برخی منابع می‌گویند او اهل توس بوده، در حالی که دیگران سمرقند، بلخ و بخارا را به عنوان زادگاه او معرفی کرده‌اند. اما پژوهش‌های اخیر بیشتر بر توس به عنوان زادگاه او تأکید دارند. دقیقی در دربار شاهان سامانی نفوذ داشت و به تشویق نوح دوم سامانی، آغاز به نظم کردن شاهنامهٔ ابومنصوری کرد. این اثر که به صورت منثور (غیرشعری) بود، در پی نظم‌دهی به آن توسط دقیقی، به شعر درآمد.

مجدالدین ابوالحسن کسایی مروزی

مجدالدین ابوالحسن کسایی مروزی یکی از شاعران برجسته ایرانی در نیمهٔ دوم سده چهارم هجری و آغاز سده پنجم هجری است. وی در سال ۳۴۱ هجری قمری در مرو به دنیا آمد و در سال ۳۹۴ هجری قمری در همان شهر درگذشت. کسایی از شاعران شناخته‌شده دورهٔ سامانیان و اوایل دورهٔ غزنویان بود و در نخشب (نسف، نزدیک به بخارا) زندگی می‌کرد. در این دوران، بسیاری از شاعران ایرانی در شهرهای خراسان به ویژه مرو و بخارا فعال بودند و فرهنگ و ادبیات فارسی در این مناطق رونق داشت.

زندگی‌نامه و دوران زندگی

کسایی مروزی در خانواده‌ای ایرانی در مرو، یکی از کهن‌ترین و مهم‌ترین شهرهای خراسان، به دنیا آمد. مرو در دوره‌های مختلف تاریخ ایران، از جمله دوران ساسانیان و اسلامی، مرکز فرهنگ و علم بود و در دوران کسایی نیز همچنان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود. این شهر نه تنها در زمان ساسانیان، بلکه پس از ورود اسلام به ایران نیز به عنوان مرکز علمی و ادبی برجسته شناخته می‌شد.

ابوالحسن علی بن محمد مُنجیک ترمذی: شاعر هزل و هجو ایران

ابوالحسن علی بن محمد مُنجیک ترمذی یکی از شاعران برجسته ایرانی در نیمه دوم سده چهارم هجری است که شهرت بسیاری به دلیل سرودن اشعار هزل و هجو دارد. اشعار او بیشتر جنبهٔ انتقادی و نیش‌دار داشته و در میان معاصرانش به‌عنوان یک زبان‌آور تیز و توانا شناخته می‌شده است. از آثارش می‌توان به دیوانی اشاره کرد که در آن به زبان نیش‌دار و بی‌رحمانه‌ای به نقد شخصیت‌ها و رفتارهای اجتماعی و سیاسی زمانه پرداخته است.

ویژگی‌های شخصیتی و هنری

طبق توصیفات موجود در مجمع الفضحا، مُنجیک مردی تیززبان و هزل‌آیین بود که توانایی بی‌نظیری در سرودن هزل و هجو داشت. او تندطبع و زبان‌آور بود و در شاعری در این حوزه به‌طور خاص تبحر داشت. گفته می‌شود که او می‌توانست با سخنان تند و طعنه‌آمیز خود دل‌ها را بشکند و به سینه‌های اهل کینه زهر طعن بزند. حتی از آن زمان به‌عنوان کسی یاد می‌شود که در کمند هجوش کسی نتواست فرار کند.

شاعر دربار چغانیان