رباعی مولانا: وه وه که به دیدار تو چونم تشنه!

وه وه که به دیدار تو چونم تشنه

چندانکه ببینمت فزونم تشنه

من بندهٔ آن دو لعل سیراب توام

عالم همه زانست به خونم تشنه

رباعی از مولانا

قصه ی رنگ پریده خون سرد

از : قصه ی رنگ پریده ، خون سرد
من ندانم با که گویم شرح درد

قصه ی رنگ پریده ، خون سرد؟

هر که با من همره و پیمانه شد

عاقبت شیدا دل و دیوانه شد

قصه ام عشاق را دلخون کند

عاقبت ، خواننده را مجنون کند

آتش عشق است و گیرد در کسی

کاو ز سوز عشق ، می سوزد بسی

قصه ای دارم من از یاران خویش

قصه ای از بخت و از دوران خویش

یاد می اید مرا کز کودکی

همره من بوده همواره یکی

قصه ای دارم از این همراه خود

همره خوش ظاهر بدخواه خود

رباعی های خیام: آن قصر که جمشید درو جام گرفت!

آن قصر که جمشید درو جام گرفت!

آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت!

بهرام که گور می گرفتی همه عمر

دیدی که چگونه گور بهرام گرفت؟

خیام

رباعی از مولانا : انجیر فروش را چه بهتر جانا!

انجیرفروش را چه بهتر جانا

ز انجیرفروشی ای برادر جانا
سرمست زئیم و مست میریم ای جان

هم مست دوان دوان به محشر جانا

رباعی از مولانا

شعر از روی پلک شب از کتاب حجم سبز سهراب سپهری

از روی پلک شب
شب سرشاری بود.
رود از پای صنوبرها، تا فراترها رفت.
دره مهتاب اندود، و چنان روشن کوه، که خدا پیدا بود.
در بلندی‌ها، ما
دورها گم، سطح‌ها شسته، و نگاه از همه شب نازک‌تر.
دست‌هایت، ساقه سبز پیامی را می‌داد به من
و سفالینه‌ انس، با نفس‌هایت آهسته ترک می‌خورد

دیوان حافظ: غزل شمارهٔ ۴۹۴ - ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی!

دیوان حافظ: غزل شمارهٔ ۴۹۴
ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی

هر جا که روی زود پشیمان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش

آدم صفت از روضه رضوان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
شاید که به آبی فلکت دست نگیرد

گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی

✔♥️✔♥️✔

حافظ : غزل شمارهٔ ۴۹۵ : می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی؟

حافظ : غزل شمارهٔ ۴۹۵
می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی

این گفت سحرگه گل بلبل تو چه می‌گویی

✍✔✍
مسند به گلستان بر تا شاهد و ساقی را

لب گیری و رخ بوسی می نوشی و گل بویی

✍✔✍
شمشاد خرامان کن و آهنگ گلستان کن

تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی

✍✔✍

غزل معاصر : این منم در آینه یا تویی برابرم؟ - قیصر امین پور

این منم در آینه، یا تویی برابرم؟

ای ضمیر مشترک، ای خودِ فراترم!

*

در من این غریبه کیست؟ باورم نمی‌شود

خوب می‌شناسمت، در خودم که بنگرم

*

این تویی، خود تویی، در پس نقاب من

ای مسیح مهربان، زیر نام قیصرم!

*

ای فزون‌تر از زمان، دور پادشاهی‌ام!

ای فراتر از زمین، مرزهای کشورم!

*

نقطه‌نقطه، خط ‌به‌خط، صفحه‌صفحه، برگ‌برگ

خطّ رد پای توست، سطرسطر دفترم

*

قوم و خویش من همه از قبیله‌ی غمند

عشق خواهر من است، درد هم برادرم

*

سال‌ها دویده‌ام از پی خودم، ولی

تا به خود رسیده‌ام، دیده‌ام که دیگرم

*

دربه‌در به هرطرف، بی‌نشان و بی‌هدف

گم شده چو کودکی در هوای مادرم

*

از هزار آینه توبه‌تو گذشته‌ام

می‌روم که خویش را با خودم بیاورم

*

با خودم چه کرده‌ام؟ من چگونه گم شدم؟

باز می‌رسم به خود، از خودم که بگذرم؟

*

دیگران اگر که خوب، یا خدا نکرده بد

خوب، من چه کرده‌ام؟ شاعرم که شاعرم!

*

راستی چه کرده‌ام؟ شاعری که کار نیست

کار چیزی دیگری است، من به فکر دیگرم!

قیصر امین پور

رباعی امروزی: من با تو چقدر ساده رفتم بر باد!

من با تو چقدر ساده رفتم بر باد!
تو نام مرا چه زود بردی از یاد!

من حبه ی قند کوچکی بودم که
از دست تو در پیاله ی چای افتاد!

جلیل صفربیگی

رباعی از مولانا: یک چشم من اندر غم دلدار گریست!

یک چشم من اندر غم دلدار گریست!

چشم دگرم حسود بود و نگریست!

چون روز وصال آمد آن را بستم؛

گفتم: نگریستی! نباید نگریست!

رباعی از مولانا