چه کسی در باز کن بطری را اختراع کرد؟

بازکن بطری یک وسیله کاربردی و رایج است که تاریخچه طولانی در استفاده انسان دارد. اما نام اختراع کننده دقیق آن مشخص نیست. تاکنون، چندین نفر ادعای اختراع بازکن بطری را کرده‌اند ولی هیچکدام به طور قطعی به عنوان اختراع کننده اصلی شناخته نشده‌اند. بازکن بطری در حدود قرن 19 و 20 میلادی در سطح جهانی شروع به استفاده گسترده کرد. در سال 1875، ویلیام پینتن (William Painter) اختراعی به نام "کرونک" (Crown Cork) کرد که درپوش بطری را به صورت فلزی باز و بسته می‌کرد. این اختراع مهم در تاریخ بازکن بطری محسوب می‌شود. اما باید توجه داشت که بازکن بطری در اشکال مختلف قبل از اختراع کرونک نیز استفاده می‌شد. به طور کلی، بازکن بطری یک ابزار عملی و مفید است که توسط چندین نفر در طول تاریخ بهبود یافته است و نمی‌توان آن را به یک فرد یا اختراع خاص تعلق داد.

در باز کن بطری چیست؟

باز کن بطری یا همان آچار بطری، یک وسیله کمکی است که برای باز کردن درپوش‌های بطری‌ها استفاده می‌شود. این وسیله معمولاً دارای شکلی پره‌شکل یا صفحه‌ای است که با قرار دادن آن روی درپوش بطری و به کمک چرخش، درپوش را باز می‌کند. باز کن بطری‌ها در انواع مختلفی و با مواد مختلفی تولید می‌شوند. برخی از آن‌ها دارای دسته‌های پلاستیکی، چوبی یا فلزی هستند که قابل گرفتن و چرخاندن هستند. همچنین، برخی از باز کن بطری‌ها دارای قلاب یا منظره‌بین برای کمک به باز کردن درپوش‌های بطری‌های پرفشار می‌باشند. باز کن بطری‌ها برای سهولت و راحتی در باز کردن درپوش بطری‌ها، به خصوص در مواردی که درپوش به شدت فشرده شده است، استفاده می‌شوند.

ضرب المثل با بیل و معنی آنها

ضرب المثل " تو اگه بیل زنی برو باغچه ی خودت را بیل بزن" یک جواب است که در مواقعی استفاده می کنیم که کسی بخواهد با اصرار برای ما کاری انجام بدهد. در حالیکه توانایی آن کار را ندارد وهمچنین آن کار به او مربوط نمی شود. در چنین مواقعی است که می گوییم : تو اگه بیل زنی! برو باغچه ی خودت رو بیل بزن!

 

قاشق نداری آش بخوری نونتو کج کن بیل کن!

نظر برتراند راسل در مورد وجود خدا

«در چنین جهان متناقض خدایی نمی‌توان پیدا کرد؛ بلکه شیطانی متلون‌المزاج با یک هیئت ابلیسی می‌تواند چنین جهانی را بیافریند.»

ترک لذت های جسمی برای کسب قساوت و قدرت

«بسیاری از روحانیان لذت‌های جسمی را بر خود حرام می‌سازند، اما دربرابر لذت‌های دیگر خود را بی‌حفاظ می‌گذارند؛ در نتیجه قدرت پرستی بر آن‌ها مستولی می‌شود و آن‌ها را به قساوت‌ها و ستمکاری‌های وحشتناکی می‌کشاند که به نام دین مرتکب می‌شوند.»  (برتراند راسل)

نظر برتراند راسل در مورد مذهب

• «مذهب، بیش از هرچیز متکی به ترس بوده و بر مبنای ترس استوار است.»
• «من مذهب را به دیده یک بیماری و منشأ رنج‌های بی‌شمار می‌نگرم.»
• «فکر نمی‌کنم دلیل واقعی اینکه مردم مذهب را می‌پذیرند هیچ ربطی به استدلال داشته باشد. آن‌ها مذهب را به دلایل احساسی می‌پذیرند. بسیار گفته می‌شود که خیلی اشتباه است که به مذهب حمله کنیم، زیرا مذهب افراد را بافضیلت می‌سازد. به من نیز گفته شده‌است؛ اما چنین چیزی ندیده‌ام.»

نظر برتراند راسل درباره ی تبلیغات و چگونگی باور کردن

«آنچه از فنِّ تبلیغات می‌آموزیم این است که هر موضوعی را می‌توان به اکثریت مردم قبولاند به‌شرطی که چندین بار به نحوی تکرارش کنیم که در حافظهٔ آنان حک شود. ما غالب چیزها را باور داریم فقط به این علّت که چندین بار با لحن تأییدآمیزی دربارة آن‌ها شنیده‌ایم: حتّی به خاطر نمی‌آوریم که کجا و چرا موردِ تأیید واقع شده‌اند، از این روست که نمی‌توانیم به نقدِ آن‌ها بپردازیم، حتّی وقتی که هیچ پشتوانة منطقی مؤید آن‌ها نبوده و تأییدشان از طرف اشخاص ذی‌نفع ابراز شده باشد.»

قوری راسل

«اگر من مدعی می‌شدم که در منظومه شمسی میان زمین و مریخ یک قوری چینی دور خورشید می‌گردد، هیچ‌کس قادر نبود مدّعای مرا رد کند، مشروط به آنکه حواسم می‌بود که در ادامه بگویم این قوری آنقدر کوچک است که حتی با قوی‌ترین تلسکوپ‌ها هم قابل رویت نیست. اما اگر تا آنجا پیش می‌رفتم که می‌گفتم چون مدعای من ابطال ناپذیراست جایز نیست عقل بشر به آن شک کند، به حق به یاوه گویی متهم می‌شدم. با این حال، اگر وجود این قوری در کتب قدما تأیید شده بود و آن را حقیقتی قدسی شمرده و هر یکشنبه در کلیسا دربارهٔ آن به وعظ می‌پرداختند و در مدارس آن را به ذهن کودکان فرومی‌کردند، تردید در وجود آن نشانهٔ نامتعارف بودن تلقی می‌شد و شخص شکاک را در عصر روشنگری به نزد روانپزشک و در دوره پیش از آن به دادگاه تفتیش عقاید می‌فرستادند.»

• قوری راسل

نظر برتراند راسل در مورد اندیشه و ترس انسان از اندیشیدن

در این متن، برتراند راسل، فیلسوف و نظریه‌پرداز برجسته، به عمق احساسات انسانی نسبت به اندیشه می‌پردازد. او بیان می‌کند که انسان‌ها از اندیشیدن به شدت می‌ترسند، ترسی عمیق‌تر از فقر و حتی مرگ. راسل با تأکید بر قدرت تخریب‌کننده و انقلابی اندیشه، آن را نیرویی توصیف می‌کند که می‌تواند سنن و عرف‌های ریشه‌دار جوامع را به چالش بکشد و امتیازات نادرست را نابود کند. او اندیشه را به مثابه یک آنارشیست می‌بیند که هیچ قانونی را نمی‌پذیرد و بر خرد کهن بی‌اعتناست. این متن همچنین به نوعی غفلت بشر از عظمت و ژرفای وجود خود اشاره دارد و در نهایت، اندیشه را به عنوان بزرگ‌ترین مایه افتخار بشریت معرفی می‌کند. راسل در اینجا دعوت می‌کند تا به قدرت تحول‌آفرین اندیشه ایمان بیاوریم و از آن به عنوان چراغ راهی برای رهایی و آگاهی استفاده کنیم:

برتراند راسل : انسان‌ها بیش از هر چیز دیگر، از اندیشیدن وحشت دارند، بیش از فقر، حتی بیش از مرگ. «اندیشه» انقلاب می‌کند، از تخت به زیر می‌کشد و نابود می‌سازد. امتیازات دروغین، سنن و عرف جوامع، و عادات راحت طلبانهٔ انسان‌ها را، بدون ذره‌ای رحم، از دم تیغ می‌گذراند. هیچ قانونی را به رسمیت نمی‌شناسد؛ آنارشیست است. مراجع قانونی را به پشیزی نمی‌انگارد و بر خرد کهن نیز وقعی نمی‌نهد. اندیشه به سادگی در گودال جهنم می‌نگرد و هراسی او را فرا نمی‌گیرد. بشر، لکه کوچکی مغروق در ژرفای بی پایانی از سکوت است؛ اندیشه این را می‌بیند و با این حال، غرورمندانه خود را به نمایش می‌گذارد، گویی ارباب کائنات است. «اندیشه» چالاک، آزاد و عظیم است، یگانه روشنایی این جهان و بزرگ‌ترین مایه فخر بشر.

 

نظر برتراند راسل در مورد تعصب به باورهای حزبی

یکی از مظاهر غلو درتعصب عبارت از این است که احساس مطبوع کار دسته جمعی را بوجود آورد. گروهی که نسبت به مسئله خاصی تعصب داشته باشند احساس آرامش می‌کنند و یک نوع برادری و هم پشتی آنها را در مسئله مورد بحث، تحریص و تشویق می‌کند. همه افراد گروه نسبت به اهداف و خواستهای مشترک تحریک و بسیج می‌شوند. شما می‌توانید در کلیه احزاب سیاسی یک گروه متعصب را پیدا کنید که افراد آن نسبت بهم معاونت داشته و در آرامش خاطر بسر می‌برند،