لبخند زدن معجزه ی لب رطبی هاست!
دنیا به خدا تشنه ی گیلاس لبی هاست!
❀ ✿ ❀
یک شاخه گل سرخ در آغوش گرفتن
این اوج تمنای قوطی ها حلبی هاست!
❀ ✿ ❀
تشبیه شما به غزل و ماه و ستاره
همسایه ببخشید اگر بی ادبی هاست!
❀ ✿ ❀
ناخن بجوی بغض کنی قهوه بنوشی
این عادت هر روزه ی آدم عصبی هاست!
❀ ✿ ❀
گفتی غزلت تازه شده! دست خودم نیست!
از لطف خرامیدن چادر عربی هاست!
❀ ✿ ❀
غزلی پست مدرن از شاعر معاصر: حامد عسکری
نقد این شعر
هر بار خواست چای بریزد نمانده ای!
رفتی و باز هم به سکوتش نشانده ای!
♣☃♣
تنها دلش خوش است به اینکه یکی دوبار
رفتی و باز هم به سکوتش نشانده ای!
♣☃♣
حالا صدای او به خودش هم نمی رسد
از بس که بغض توی گلویش چپانده ای!
♣☃♣
دیشب تمام شهر پر از جوجه فنچ بود
گفتند باز روسری ات را تکانده ای!
♣☃♣
خواهند مرد بعد تماشای رقص تو
مشتی نهنگ که لب ساحل کشانده ای!
♣☃♣
بدبخت من فلک زده من بدبیار من
امروز عصر چای ندارم تو مانده ای!
♣☃♣
غزلی عاشقانه و امروزی از شاعر معاصر: حامد عسکری
از درد ترک خورده و از زخم کبودیم!
کوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیم!
✔✔✔
او می رود و هر قدمش لاله و نسرین
ما سنگ تر از قبل همانیم که بودیم!
✔✔✔
ما شهرتمان بسته به این است بسوزیم
با داغ عزیزیم که خاکستر عودیم!
✔✔✔
تن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته ست
از غیرتمان بود، نوشتند حسودیم!
✔✔✔
جو گندمی از داغ غمش تار به تاریم
در حسرت پیراهن او پود به پودیم!
✔✔✔
پیگیر پریشانی ما دیر به دیر است
دلتنگ به یک خنده ی او زود به زودیم!
✔✔✔
بر سقف اگر رستن قندیل فراز است
ما نیز همانیم، فرازیم و فرودیم!
✔✔✔
یک روز میاید و بماند که چه دیر است
روزی که نفهمد که چه گفتیم و که بودیم!
✔✔✔
بعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغم
آمد ببرد آنچه ز تو تازه سرودیم!
غزلی با مضمون فلسفی از غزل سرای خوب معاصر : حامد عسکری
شانه ات را دیر آوردی سرم را باد برد!
خشت خشت و آجر آجر، پیکرم را باد برد!
✔
من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند
نیمم آتش سوخت، نیم دیگرم را باد برد!
✔
از غزل هایم فقط خاکستری مانده به جا
بیت های روشن و شعله ورم را باد برد!
✔
با همین نیمه، همین معمولی ساده بساز
دیر کردی نیمه ی عاشقترم را باد برد!
✔
بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت
وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد!
یکی از بهترین غزل های شاعر معاصر : حامد عسکری
شیرینی لب های تو، در مزه ی گیلاس نیست.
عطر خمار انگیز تو، در بوته های یاس نیست.
✿ ❀
شاخه گل سرخ لبت، خون از دل ما می خورد
برقی که چشمت می زند، در سینه ی الماس نیست.
✿ ❀
فصل درو یعنی که تو، از این خیابان بگذری
زوری که دارد مژه ات، در بازوی هر داس نیست.
✿ ❀
اصلاً چه بهتر که خودت، قلب مرا غارت کنی
چون زندگی بی عشق تو، چیزی به جز افلاس نیست.
✿ ❀
بر گردن من خون هر کس را که می خواهی بریز
درد ریا داریم ما را درد حق الناس نیست.
✿ ❀
این شعر دعوت نامه ی مخصوصی از چشم تو است
جایی در آن کندو برای هر عسل نشناس نیست.
✿ ❀
اصلاً غزل هایم برای چه سروده می شوند؟
آن افتخاری که نصیب جز لب گیلاس نیست.
(شعر از بهرام بهرامی)
اگر کسی سرِ راه تو خانه داشته باشد
بعید نیست که دیوانه خانه داشته باشد
✿
کنارِ پنجره بهتر که در سکوت بمیرد
کسی که خاطره یی بی ترانه داشته باشد
✿
کسی که عطر کسی در هوای خلوت او نیست
قرار نیست غمی عاشقانه داشته باشد
✿
دلم به وسعت دریا، ولی چه چاره اگر باز
غمی سماجت یک رودخانه داشته باشد
✿
غمی شرور و دلی مضطرب، چگونه عقابی
کنار فاخته یی آشیانه داشته باشد؟
✿
تو زیر چشمی از آیینه دید می زنی از دور
قبول نیست که تیرت کمانه داشته باشد
✿
دلت گرفت و دلت خواست ژست قهر بگیری
قرار نیست همیشه بهانه داشته باشد
غزلی عاشقانه و ناب از مهدی فرجی
به شب نفرین فرستادند در ظلمت، خموشی چند
قفس را تنگ‌تر کردند آزادی‌فروشی چند
♣
بنا شد تا دهانِ بستگان باشند، وا دادند
بَدَل گشتند از اصلِ دهان بودن به گوشی چند
♣
درید آن جِلدِ شیر از هم، فرو پاشید و ما دیدیم
پِیِ سوراخ می‌گردند در هر گوشه موشی چند
♣
شگفتا باز هرشب ابلهی از گوشه‌ی دنجی
دم از اصلاحِ آتش می‌زند با پنبه‌پوشی چند
♣
برادر! در نیاید دادِ ما از حلقِ غیر از ما
دگر بردار گوش از ناله‌های بی‌خروشی چند
♣
چنان از یاد باید بُرد اینان را و آنان را
که بر سیمای ایامِ جوانی بود جوشی چند
حسین جنتی
بین ما « خطی ست قرمز » ، پس تو با ما نیستی
یک قدم بردار ، می بینی که تنها نیستی
☂
خیر خواهان توایم ای شیخ! ما را گوش کن،
فرصت امروز را دریاب ، فردا نیستی
☂
یک سخن کافی ست گفتن، گر درین خانه کَس است
یا نشانی را غلط دادی به ما ، یا نیستی!
☂
هیچ می ترسی ز هول روز رستاخیز؟ نه !
از مسلمانی همین داری که « ترسا » نیستی!
☂
ای که با یک سنگ کوچک، خاطرت گِل می شود،
مشکل از اطفال شیطان نیست، دریا نیستی!
☂
نیل در پیش و عصا در دست و فرعون از عقب،
فرق دارد آخر این قصه ، موسی نیستی!
غزلی از حسین جنتی
امان ندیده کسی از گزند حیله خویش
که حبس کرده خودش را قفس به میله ی خویش
*
مباد فتنه چو فانوس در دلت باشد
که نیست راه رهایی هم از فتیله ی خویش!
*
به فکر فتح جهان آن قبیل می افتند
که بر نیامده اند از پس قبیله ی خویش!
*
به فکر فتح جهان اند و می توانی دید
هزار مسئله دارند در طویله ی خویش!!
*
فغان که این دله دزدان به وهم گرد زمین
چنان خوش اند که فرزند من به تیله ی خویش!
*
کدام می کشدم عنکبوت یا نساج
چه ها که دیده ام از روزنان پیله ی خویش
غزلی از حسین جنتی
پی یک اشتباه ناجورم! باغ ممنوع سیب می خواهم!
تا بفهمند نازنین منی، قد زلفت رقیب می خواهم!
*
مادرم گفت: دل نبند و برو، هرکجا روی نازنینی هست
آه مادر، دلم زدستم رفت، ختم امن یجیب می خواهم!
*
پدرم گفت: بچه جان بس کن! حرفهای عجیب می شنوم!
آه آری پدر، عجیب، عجیب، خاطرش را عجیب می خواهم!!
*
باز فر می خورند دور سرم، این قوافی: حبیب،عجیب، غریب...
آه مادر، پدر، مریض شدم، به گمانم طبیب می خواهم!
*
بعد ازین عاشقانه خواهم گفت، بعد ازین قهوه خانه خواهم رفت!
باغ ممنوع سیب پیشکشم! دود نعنا دوسیب می خواهم!!!
حسین جنتی
