متن شعر « در گلستانه » از کتاب « حجم سبز» اثر سهراب سپهری

در گلستانه          
دشت‌هایی چه فراخ!          
کوه‌هایی چه بلند          
در گلستانه چه بوی علفی می‌آمد!          

من در این آبادی، پی چیزی می‌گشتم:          
پی خوابی شاید،          
پی نوری، ریگی، لبخندی.          

پشت تبریزی‌ها          
غفلت پاکی بود، که صدایم می‌زد.          

پای نی‌زاری ماندم، باد می‌آمد، گوش دادم:          
چه کسی با من، حرف می‌زند؟          
سوسماری لغزید.          
راه افتادم.          

یونجه‌زاری سر راه.          
بعد جالیز خیار، بوته‌های گل رنگ          
و فراموشی خاک.          

لب آبی          
گیوه‌ها را کندم، و نشستم، پاها در آب:          
من چه سبزم امروز          
و چه اندازه تنم هوشیار است!          

نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه.          
چه کسی پشت درختان است؟          
هیچ، می‌چرخد گاوی در کرت          

ظهر تابستان است.          
سایه‌ها می‌دانند، که چه تابستانی است.          
سایه‌هایی بی‌لک،          
گوشهٔی روشن و پاک،          
کودکان احساس! جای بازی این‌جاست.          

زندگی خالی نیست:          
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست.          

آری          
تا شقایق هست، زندگی باید کرد.          

در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح          

و چنان بی‌تابم، که دلم می‌خواهد          
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه.          
دورها آوایی است، که مرا می‌خواند.           
 

متن شعر « جنبش واژه زیست » از کتاب « حجم سبز » اثر سهراب سپهری

جنبش واژه زیست          
پشت کاجستان ، برف.          
برف، یک دسته کلاغ.          
جاده یعنی غربت.          
باد، آواز، مسافر، و کمی میل به خواب.          
شاخ پیچک و رسیدن، و حیاط.        

 
من ، و دلتنگ، و این شیشه خیس.          
می نویسم، و فضا.          
می نویسم ، و دو دیوار ، و چندین گنجشک.          
یک نفر دلتنگ است.          
یک نفر می بافد.          
یک نفر می شمرد.          
یک نفر می خواند.          

زندگی یعنی : یک سار پرید.          
از چه دلتنگ شدی؟          
دلخوشی ها کم نیست : مثلا این خورشید،          
کودک پس فردا،          
کفتر آن هفته.          

یک نفر دیشب مرد          
و هنوز، نان گندم خوب است.          
و هنوز، آب می ریزد پایین، اسب ها می نوشند.    

     
قطره ها در جریان،          
برف بر دوش سکوت          
و زمان روی ستون فقرات گل یاس.           
 

متن شعر « تپش سایه ی دوست » از کتاب « حجم سبز » اثر سهراب سپهری

تپش سایه دوست          
تا سواد قریه راهی بود.          
چشم های ما پر از تفسیر ماه زنده بومی،          
شب درون آستین هامان.          
می گذشتیم از میان آبکندی خشک.          
از کلام سبزه زاران گوش ها سرشار،          
کوله بار از انعکاس شهر های دور.          
منطق زبر زمین در زیر پا جاری.          
زیر دندان های ما طعم فراغت جابجا میشد.          
پای پوش ما که از جنس نبوت بود ما را با نسیمی از زمین می کند.          
چو بدست ما به دوش خود بهار جاودان می برد.          
هر یک از ما آسمانی داشت در هر انحنای فکر.          
هر تکان دست ما با جنبش یک بال مجذوب سحر می خواند.          
جیب های ما صدای جیک جیک صبح های کودکی می داد.          
ما گروه عاشقان بودیم و راه ما          
از کنار قریه های آشنا با فقر          
تا صفای بیکران می رفت.          
بر فراز آبگیری خود بخود سرها خم شد:          
روی صورت های ما تبخیر می شد شب          
و صدای دوست می آمد به گوش دوست.           
 

متن شعر « تا نبض خیس صبح» از کتاب « حجم سبز » اثر سهراب سپهری

تا نبض خیس صبح          
آه، در ایثار سطح ها چه شکوهی است!          
ای سرطان شریف عزلت!          
سطح من ارزانی تو باد!          
یک نفر آمد          
تا عضلات بهشت          
دست مرا امتداد داد.          
یک نفر آمد که نور صبح مذاهب          
در وسط دگمه های پیرهنش بود.          
از علف خشک آیه های قدیمی          
پنجره می بافت.          
مثل پریروزهای فکر، جوان بود.          
حنجره اش از صفاف آبی شط ها          
پر شده بود.          
یک نفر آمد کتاب های مرا برد.          
روی سرم سقفی از تناسب گل ها گشید.          
عصر مرا با دریچه های مکرر وسیع کرد.          
میز مرا زیر معنویت باران نهاد.          
بعد، نشستیم.          
حرف زدیم از دقیقه های مشجر.          
از کلماتی که زندگی شان ، در وسط آب می گذشت.          
فرصت ما زیر ابرهای مناسب          
مثل تن گیج یک کبوتر ناگاه          
حجم خوشی داشت.          
نصفه شب بود، از تلاطم میوه          
طرح درختان عجیب شد.          
رشته مرطوب خواب ما به هدر رفت.          
بعد          
دست در آغاز جسم آب تنی کرد.          
بعد در احشای خیس نارون باغ          
صبح شد.