شعر سپید: خیابان

پس غوغای ستارگان

برای خیابان بود!

و رهگذری

و حقیقتی

و نشستن بر سر کوچه ای

که دندان هایش را بر هم می فشرد!

و کرم هایی 

که شوکتی سترگ را

- گر آفتاب و آسمانش

پرده از نیرنگ شان نمی اندخت

نمی گفتم! -

در کمی دیرتر

ور افتادن

قاب زده اند!

(بهرام بهرامی)