تیغه ی داس کشاورزان اگرچه تیز نیست.
خشمشان هرجا که باشد بی گمان ناچیز نیست.
♣♣♣
زیر گوش باغبانی گفت مردی کشت کار
من که شک دارم به این پاییز، این پاییز نیست.
♣♣♣
خوب دقت کن میان حرف هایش گاه گاه
خوب می داند مترسک صاحب جالیز نیست.
♣♣♣
او فقط جادوگر بدجنس شهر قصه هاست
لوبیاهایش یقین دارم که سحرآمیز نیست.
♣♣♣
قصه شنیدم که بوالعلا به همه عمر
لحم نخورد و ذوات لحم نیازرد
☆☆☆
در مرض موت با اجازه دستور
خادم او جوجه ها به محضر او برد
☆☆☆
بیدار شو که راز جهان را نزیستی!
با عشق، گوشه های نهان را نزیستی!
فرصت کم است و همسفر رودخانه شو
ای قطره ای که شور روان را نزیستی!
هر بامداد تازگی از راه می رسد
در کهنگی خزیدی و «آن» را نزیستی!
از یاد برده روح تو عهد قدیم را
آفاق آیه های جوان را نزیستی!
در پرده ماند نغمه ی کیهانی سکوت
موسیقی نواحی جان را نزیستی!
دف می زنند دم به دم آغاز می شویم
این شور را و این ضربان را نزیستی!
آغاز شو، تمام ابد پیش روی توست
یک لمحه از سراب زمان را نزیستی!
قربان ولیئی
نقد این شعر:
چند سالی‌ست که تکلیف دلم روشن نیست!
جا به اندازه تنهایی من در من نیست!
✿✿
چشم می‌دوزم در چشم رفیقانی که
عشق در باورشان قد سر سوزن نیست!
✿✿
به خواب پرست ها که می فهماند؟
ارابه ی خواب تا کجا می راند؟
وقتی که مسیر اشتباهی باشد!
آن کس که جلو زده عقب می ماند!
بهرام بهرامی
من تشنه‌ام ولی، در کوزه آب نیست
حال خراب هست، جان خراب نیست
✔✔
چون سایه روز و شب، در آب و آتشم
آرامش جهان، بی اضطراب نیست
✔✔
دیدی چه بد شدیم گرفتار دیو و دد
کس را به یاد نیست چنین روزگار بد
✔✔
دیدی که پیش‌تر ز تو هم بس ستمگران
رفتند و ماند از پس‌شان لعنت ابد
✔✔
جهد است در جهالت و جهل است در جهاد
ابرام در خرافه و اهمال در خرد
✔✔
دست ستم دراز و دهان دروغ باز
تزویر و زرق و روی و ریا بی حساب و حد
✔✔
دانی که خودپرست کم از بت‌پرست نیست
خودبین برد به سوی خدا نیز دست رد
✔✔
آری صنم‌پرست نباشد صمدشناس
ور خود به زرق خواند الله را صمد
✔✔
ای دست حق علی بزند گردن تو را
کز بهر کار ناحق از او خواستی مدد
هوشنگ ابتهاج
گفت طوطی که قفس باز نباشد هم نیست!
زاغ هم گفت که آواز نباشد هم نیست!
✔
قفس مشترک طوطی و زاغان شده این
آب و دان باشد و پرواز نباشد هم نیست!
✔
نت گمان کرد که سرچشمه ی آهنگ نت است.
گفت بی پرده اگر ساز نباشد هم نیست.
میدان فراخ و مرد میدانی نه
احوال جهان چنانکه میدانی نه
ظاهرها شان به اولیا ماند لیک
در باطنشان بوی مسلمانی نه
✔ رباعی از مولانا
