به باور هندوها، یک روح کیهانی واحد به نام برهمن وجود دارد. هر موجود زنده دارای یک روح ذاتی به نام آتمان است که با برهمن یکی می‌باشد. از آن‌جا که موجودات زنده این حقیقت را درک نمی‌کنند و فریب تصاویر ناپایدار جهان ظاهری را می‌خورند، روح‌های ذاتی افراد در تله بدن‌ها گرفتار می‌شوند و نمی‌توانند به برهمن بپیوندند.
 |
| تصویر تناسخ در هنر هندو: نگاره فردی را نشان می‌دهد که در دنیا چندین زندگی گوناگون داشته‌است. |
تنها زمانی که فرد بتواند این یگانگی ارواح (وحدانیت وجود) را به‌طور کامل درک کند، آتمان قادر خواهد بود از چرخه زایش دوباره و قانون کارما فرار کند و به برهمن جاویدان ملحق شود.
در آئین هندو، برهمن به دو صورت تعریف می‌شود:
نیرگونا برهمن (Nirguna): این جنبه برهمن را به عنوان اصل بالاتر از حس بشری و کلام معرفی می‌کند و بیان می‌دارد که روح واحد جهانی غیرقابل توصیف است.
سگونا برهمن (Saguna): این جنبه سعی دارد برهمن را با صفات قابل لمس و قابل پرستش معرفی کند. بر اساس این دیدگاه، برهمن به شکل خدایان مختلفی مانند برهما، ویشنو و شیوا تجلی می‌یابد. همچنین، خدایان زن در آئین هندو شامل پارواتی، دوی و لاکشمی هستند.
در هندوئیسم، روش‌هایی مانند یوگا، پارسایی صوفی‌وار، مراقبه و پرستش ایزدان به عنوان راه‌های فرار از چرخه زایش و باززایی شناخته می‌شوند.
آئین هندو در گذشته به نام دین برهمایی شناخته می‌شد که به برهما، خدای هندوان اشاره دارد. امروزه پیروان این آئین را هندو می‌نامند و شهر مذهبی برهماییان بنارس است. مهم‌ترین متون در این دین شامل وداها و اوپانیشادها می‌باشند. (منبع: ویکی پدیا)