کلمه‌ی دارکوب در زبان فارسی از دو بخش تشکیل شده است: دار و کوب.
دار در فارسی به معنای درخت است. این کلمه ریشه‌ای قدیمی دارد و در متون کهن فارسی نیز به کار رفته است.
کوب نیز یک پسوند است که از مصدر "کوبیدن" گرفته شده و به معنای ضربه زدن یا کوبیدن است.
بنابراین، ترکیب این دو بخش به معنای "به درخت کوبنده" است. این نام به دلیل رفتار خاص این پرنده انتخاب شده است، زیرا دارکوب‌ها با منقار قوی خود به تنه‌ی درختان ضربه می‌زنند تا هم حشرات را شکار کنند و هم لانه‌سازی کنند.
دارکوب‌ها پرندگانی هستند که به دلیل توانایی منحصر به فردشان در ضربه زدن به درختان و تولید صداهای ریتمیک، شناخته شده‌اند. این پرندگان در جنگل‌ها و مناطق پردرخت زندگی می‌کنند و نقش مهمی در اکوسیستم دارند، زیرا با شکار حشرات مضر به سلامت درختان کمک می‌کنند.
در فرهنگ عامه و ادبیات فارسی نیز گاهی از دارکوب به عنوان نماد پشتکار و استقامت یاد می‌شود، زیرا این پرنده با وجود کوچکی جثه‌اش، با تلاش مداوم به هدف خود می‌رسد.
به طور کلی، کلمه‌ی دارکوب نمونه‌ای جالب از ترکیب‌های معنادار در زبان فارسی است که به خوبی ویژگی‌های این پرنده را توصیف می‌کند.
