نظریه جیمز-لانگه (James-Lange Theory) یکی از نظریه‌های کلاسیک در روانشناسی هیجان است که توسط ویلیام جیمز (William James) و کارل لانگه (Carl Lange) به طور جداگانه در اواخر قرن نوزدهم مطرح شد. این نظریه بر این ایده استوار است که هیجانات ما ناشی از تفسیر مغز از تغییرات فیزیولوژیکی در بدن است. به عبارت دیگر، ابتدا بدن به یک محرک واکنش نشان می‌دهد و سپس مغز این تغییرات جسمانی را به عنوان هیجان تفسیر می‌کند. این نظریه تأثیر عمیقی بر درک ما از رابطه بین بدن و ذهن گذاشته است.
مفاهیم کلیدی نظریه جیمز-لانگه
۱. تقدم پاسخ‌های فیزیولوژیکی بر هیجانات
بر اساس این نظریه، هیجانات نتیجه مستقیم تغییرات فیزیولوژیکی در بدن هستند. برای مثال، وقتی با یک موقعیت ترس‌ناک مواجه می‌شویم، ابتدا بدن ما واکنش‌هایی مانند افزایش ضربان قلب، لرزیدن، یا عرق کردن نشان می‌دهد. سپس مغز این تغییرات جسمانی را تفسیر می‌کند و ما احساس ترس را تجربه می‌کنیم.