پیش بیا! پیش بیا! پیش‌تر!
تا که بگویم غم دل بیشتر
✗
دوست ترت دارم از هر چه دوست
ای تو به من از خود من خویش تر
✗
دوست تر از آن که بگویم چه قدر
بیش تر از بیش تر از بیش تر
✗
داغ تو را از همه داراترم
درد تو را از همه درویش تر
✗
هیچ نریزد بجز از نام تو
بر رگ من گر بزنی نیشتر
✗
فوت و فن عشق به شعرم ببخش
تا نشود قافیه اندیش تر
قیصر امین پور
می خواهمت چنان که شب تیره ماه را
یا مثل هر مسافر گمگشته راه را
✍✔✍
حال تباه و روز سیاه و لب پرآه
آورده ام برای تو چندین گواه را
✍✔✍
خلوت نشین گوشه ی آغوش تو منم
از من مگیر زاویه ی خانقاه را
✍✔✍
یک عمر سر به شانه ی گرمت گذاشتم
پیوسته دار سایه ی این سرپناه را
✍✔✍
از من همیشه هرچه که خواهی دریغ کن
امّا تو را قسم به دو چشمت نگاه را...
سیّدمحمّد تولیت
بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سال ها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
☂☆☂
از همان لحظه که از چشم یقین افتادند
چشم های نگران آینه ی تردیدند
☂☆☂
نشد از سایه ی خود هم بگریزند دمی
هرچه بیهوده به گرد خودشان چرخیدند
☂☆☂
چون بجز سایه ندیدند کسی در پی خود
همه از دیدن تنهایی خود ترسیدند
☂☆☂
غرق دریای تو بودند ولی ماهی وار
باز هم نام و نشان تو ز هم پرسیدند
☂☆☂
در پی دوست همه جای جهان را گشتند
کس ندیدند در آیینه به خود خندیدند
☂☆☂
سیر تقویم جلالی به جمال تو خوش است
فصل ها را همه با فاصله ات سنجیدند
☂☆☂
تو بیایی همه ساعت ها و ثانیه ها
از همین روز، همین لحظه، همین دم عیدند
قیصر امین پور
تاوان این ترانه بگو انتظار نیست؟
این امتحان سخت من از روزگار نیست؟
☂☂
تلخ است بی تو طعم تمام ترانه ها
رفتن همیشه چاره ی درمان یار نیست.
☂☂
توفان بگو دوباره مرا مبتلا کند
این ابتلا به ساحت توفان، قمار نیست.
☂☂
لبخند بی قواره ی این روزگار سرد
با انحنای چشم ترم سازگار نیست.
☂☂
پاییز چشم های تو را قاب کرده ام
آخر به فصل های زمین اعتبار نیست.
☂☂
می خواهمت که با همه دیوانگی هنوز
پای تو مانده ام، چه کنم اختیار نیست.
فاطمه یاوری
اسیر بند محبّت گرفته خو به غمت
منم که سینه سپردم به خنجر ستمت
♣
مباد جای تو خالی میان خاطره ها
همیشه بر دل من باد سایه ی قدمت
♣
مرا به وصل و به هجران سر تمنّا نیست
سر رضای تو ام تا چه می کند کَرَمَت
♣
در آتش دلم ای چشمه ی امید بجوش
که جان و دل نسپارم به چشمه سار غمت
♣
ز مهر و آشتی ات خسته خاطرم چه کنم
ز فتنه های زیاد و ز لطف های کمت
مریم ساوجی
ای عشق، ای ترنم نامت ترانه ها
معشوق آشنای همه عاشقانه ها
✔
ای معنی جمال به هر صورتی که هست
مضمون و محتوای تمام ترانه ها
✔
با هر نسیم، دست تکان می دهد گلی
هر نامه ای ز نام تو دارد نشانه ها
✔
هر کس زبان حال خودش را ترانه گفت:
گل با شکوفه، خوشه گندم به دانه ها
✔
شبنم به شرم و صبح به لبخند و شب به راز
دریا به موج و موج به ریگِ کرانه ها
✔
باران قصیده ای است تر و تازه و روان
آتش ترانه ای به زبان زبانه ها
✔
اما مرا زبان غزلخوانی تو نیست
شبنم چگونه دم زند از بی کرانه ها
✔
کوچه به کوچه سر زده ام کو به کوی تو
چون حلقه در به در زده ام سر به خانه ها
✔
یک لحظه از نگاه تو کافی است تا دلم
سودا کند دمی به همه جاودانه ها...
قیصر امین پور
آن چه از هجران تو بر جان ناشادم رسید
از گناه اولین بر حضرت آدم رسید
**
گوشه‌گیری کردم از آوازهای رنگرنگ
زخمه‌ها بر ساز دل از دست بی‌دادم رسید
**
قصه شیرین عشقم رفت از خاطر ولی
کوهی از اندوه و ناکامی به فرهادم رسید
**
مثل شمعی محتضر آماج تاریکی شدم
تیر آخر بر جگر از چله ی بادم رسید
**
شب خرابم کرد اما چشم‌های روشنت
باردیگر هم به داد ظلمت‌آبادم رسید
**
سرخوشم با این همه زیرا که میراث جنون
نسل اندر نسل از آباء و اجدادم رسید
**
هیچ کس داد من از فریاد جان‌فرسا نداد
عاقبت خاموشی مطلق به فریادم رسید
سید حسن حسینی
بیرون بیا! این روزه داران، ماه می خواهند!
جان ها برای زیستن، تنخواه می خواهند!
☆
آنقدر شیرین است لحن و لهجه ات، حتّی
جن ها ز لب های تو بسم الله می خواهند!
☆
نام تو را در هر دم و هر بازدم بردم
این دو مسافر، خرج بین راه می خواهند!
☆
لطف پرستاران به جای خویش؛ امّا من
بیمارم و بیمارها همراه می خواهند!
☆
الماس اشکم را خریداری نمی بینم
این کوه های نور، نادرشاه می خواهند!
☆
آنقدر مجنونم که در فنّ جنون از من
دیوانه های شهر، راه و چاه می خواهند!
محسن رضوانی
من نقطه ی تلاقی اوهام و حیرتم
سرگشته ام به اهل زمین بی شباهتم
✔✔
از روزگار بعد تو خیری ندیده ام
تنهاترین نشانه ی اثبات قسمتم
✔✔
تفسیر کرده اند مرا گرچه بارها
مضمون گنگ گمشده در صد روایتم
✔✔
خلوت نشین صحبت دیوانگان شهر
دردآشنای رنج هزاران ملامتم
✔✔
مبهوت در میانه ی میدان نشسته ام
بی رغبتی به معرکه ها بوده عادتم
✔✔
سنگ صبور حادثه بعد از تو هیچکس
راهی نبرده سوی زوایای خلوتم
✔✔
میلی به شرح نیست... سکوتم شنیدنی است
بگذار نانوشته بماند حکایتم
محمد صادق سبط الشیخ
افتاده در این راه، سپرهای زیادی
یعنی ره عشق است و خطرهای زیادی
☆☆☆
بیهوده به پرواز میندیش کبوتر!
بیرون قفس ریخته پرهای زیادی
☆☆☆
این کوه که هر گوشه آن پاره لعلی است
خورده است بدان خون جگرهای زیادی
☆☆☆
درد است که پرپر شده باشند در این باغ
بر شانه تو شانه به سرهای زیادی
☆☆☆
از یک سفر دور و دراز آمده انگار
این قاصدک آورده خبرهای زیادی
☆☆☆
راهی است پر از شور، که می بینم از این دور
نی های فراوانی و سرهای زیادی
☆☆☆
هم در به دری دارد و هم خانه خرابی
عشق است و مزینّ به هنرهای زیادی
☆☆☆
بیچاره دل من که در این برزخ تردید
خورده است به اما و اگرهای زیادی
☆☆☆
جز عشق بگو کیست که افروخته باشند
در آتش او خیمه و درهای زیادی...
سعید بیابانکی
