مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، یکی از بزرگ‌ترین شاعران و عارفان تاریخ ادبیات فارسی، در قرن پنجم هجری قمری زیسته است. آثار او، همچون دریایی بیکران از حکمت و عشق، همواره قلب‌ها و ذهن‌های بسیاری را به خود جذب کرده است. یکی از اشعار برجسته و دلنشین مولانا "بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست" است. این شعر با زبانی سحرآمیز و تصاویری خیالی، خواننده را به دنیای پرشور و شگفت‌انگیز عرفانی مولانا می‌برد.
در این مطلب، قصد داریم به تقطیع و تحلیل این شعر فاخر بپردازیم. با کاوش در واژه‌ها و ساختارهای این اثر، تلاش خواهیم کرد تا به عمق معنایی و احساسی آن نزدیک‌تر شویم و زیبایی‌های نهفته در هر بیت را آشکار کنیم. بررسی این شعر نه تنها به ما کمک می‌کند تا از لذت ادبیات فارسی بهره‌مند شویم، بلکه نگاهی نو به مفاهیم عمیق عرفانی و انسانی مولانا خواهد داشت.