در سال ۱۹۵۳، دو شیمیدان به نام‌های استنلی میلر و هارولد یوری شرایط اولیه زمین را در آزمایشگاهی شبیه‌سازی کردند که به آزمایش میلر-یوری شهرت یافت. آن‌ها ابتدا یک دستگاه ساخته و آن را با آب و گازهای متان، آمونیاک و هیدروژن پر کردند. در اتاقک احتراق، دو الکترود قرار دادند تا شرایطی مشابه به رعد و برق ایجاد کنند و برای گردش مداوم گازها در دستگاه، آب را در مخزنی جوشانده و بخار حاصل را به گردش در لوله‌ها می‌آوردند. بخار آب پس از عبور از محفظه اتمسفری حاوی الکترود، توسط لوله‌های خنک‌کننده سرد می‌شد و دوباره به صورت مایع به مخزن بازمی‌گشت.
پس از یک هفته، آن‌ها مایع حاصل را بررسی کردند و متوجه شدند که نه تنها مقادیر زیادی از مولکول‌های آلی ساده تولید شده‌اند، بلکه مولکول‌های آلی پیچیده‌تری مانند آمینو اسیدها، اسیدهای چرب و قندها (کربوهیدرات) نیز به وجود آمده‌اند. پس از چند هفته، میلر توانست مایعی با رنگ پرتقالی به دست آورد که شامل بیش از شش نوع مختلف آمینو اسید، سیانورهیدروژن و انواع آلکالوییدها بود.
این آزمایش نشان داد که مواد آلی می‌توانند از مواد غیر آلی ساده مانند هیدروژن، متان و آب به وجود آیند و در شرایط زمین اولیه، تحت تأثیر عواملی همچون اقیانوس‌های گرم، به تجمع خود می‌پردازند. این یافته نشان داد که دریاهای اولیه مانند سوپ بنیادین می‌توانستند منابع غنی از مولکول‌های آلی باشند، اما تحقیقات بعدی نشان داد که در اتمسفر زمین اولیه به دلیل عدم وجود لایه اوزون، گازهایی همچون متان و آمونیاک ممکن نبودند و احتمالاً فرآیندهای تولید مولکول‌های آلی در کنار آتشفشان‌ها زیر اقیانوس‌ها و در حباب‌های گازی اتفاق می‌افتادند.