استثناء دوم: هجای آخر مصراع و نیم مصراع: چه بلند باشد و چه کوتاه و چه کشیده، بلند محصوب می شود

استثناء دوم

 

 

 

هجای آخر مصراع ها و نیم مصراع ها[1] ، چه بلند باشد و چه کوتاه و چه کشیده ،

 

 

آن را هجای بلند در نظر می گیریم!

 

 

پس در عباراتی مثل
 

 

 

 "سپید کرد مرا دیده تا دمید سپیده"

 

 

هجای آخر «  دِ  »  >> یک حرفی است و کوتاه >>  اما بنابر استثناء دوم، هجای بلند می شود و علامت آن : _
 

 

 

" نام تو کلید هر چه بستند "

 

 

هجای آخر «  تند  »  >> سه حرفی است و کشیده >>  اما بنابر استثناء دوم، هجای بلند می شود و علامت آن : _

 

 

 

{مثال-2

 

 

عبارت "ای نام تو بهترین سرآغاز" را تقطیع کنید و علامت هجاها را زیر آن بنویسید:

 

 

 

مشابه این مثال قبلا حل شده ، این بار هم به شیوه ی قبل عمل می کنیم ؛

 

 

ابتدا تقطیع هجایی :

 

 

ای   نا    م     تُ    به      تَ      رین     س     را    غاز

 

 

سپس مشخص کردن نوع هجا و علامت آنها :

 

 

ای = هجای بلند  _      *    نا  = هجای بلند      _       *

 

 

مِ  = هجای کوتاه   U    *   تُ  =  هجای کوتاه   U     *

 

 

بِه = هجای بلند    _     *   تَ  =  هجای کوتاه   U     *

 

 

رین =  بنابر استثناء اول هجای بلند      _     *

 

 

سَ  = هجای کوتاه   U   * را  =  هجای بلند    _       *  

 

 

غاز =  بنابر استثناء دوم هجای بلند      _    *                 }