تاوان این ترانه بگو انتظار نیست؟
این امتحان سخت من از روزگار نیست؟
☂☂
تلخ است بی تو طعم تمام ترانه ها
رفتن همیشه چاره ی درمان یار نیست.
☂☂
توفان بگو دوباره مرا مبتلا کند
این ابتلا به ساحت توفان، قمار نیست.
☂☂
لبخند بی قواره ی این روزگار سرد
با انحنای چشم ترم سازگار نیست.
☂☂
پاییز چشم های تو را قاب کرده ام
آخر به فصل های زمین اعتبار نیست.
☂☂
می خواهمت که با همه دیوانگی هنوز
پای تو مانده ام، چه کنم اختیار نیست.
فاطمه یاوری
اسیر بند محبّت گرفته خو به غمت
منم که سینه سپردم به خنجر ستمت
♣
مباد جای تو خالی میان خاطره ها
همیشه بر دل من باد سایه ی قدمت
♣
مرا به وصل و به هجران سر تمنّا نیست
سر رضای تو ام تا چه می کند کَرَمَت
♣
در آتش دلم ای چشمه ی امید بجوش
که جان و دل نسپارم به چشمه سار غمت
♣
ز مهر و آشتی ات خسته خاطرم چه کنم
ز فتنه های زیاد و ز لطف های کمت
مریم ساوجی
سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولی دل به پاییز نسپرده ایم
✔✔
چو گلدان خالی، لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم
✔✔
اگر داغ دل بود، ما دیده ایم
اگر خون دل بود، ما خورده ایم
✔✔
اگر دل دلیل است، آورده ایم
اگر داغ شرط است، ما برده ایم
✔✔
اگر دشنه ی دشمنان، گردنیم!
اگر خنجر دوستان، گرده ایم!
✔✔
گواهی بخواهید، اینک گواه:
همین زخمهایی که نشمرده ایم!
✔✔
دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست عمری به سر برده ایم
قیصر امین پور
از خواب چشم های تو تا صبح می پرم!
این روزها هوای تو افتاده در سرم!
✔✔
هر سایه ای که بگذرد از خلوتم تویی
افتاده ای به جان غزل های آخرم!
✔✔
گاهی صدای روشنت از دور می وزد
گاهی شبیه ماه نشستی برابرم!
✔✔
یا رو به روی پنجره ام ایستاده ای
پاشیده عطر پیرهنت روی بسترم!
✔✔
گاهی میان چادر گلدار کودکی ات
باران گرفته ای سر گلدان پرپرم!
✔✔
مثل پری در آینه ها حرف می زنی
جز آه... هرچه گفته ای از یاد می برم!
✔✔
نزدیک صبح، کنج اتاقم نشسته ای
لبخند می زنی و من از خواب می پرم!
اصغر معاذی
من نقطه ی تلاقی اوهام و حیرتم
سرگشته ام به اهل زمین بی شباهتم
✔✔
از روزگار بعد تو خیری ندیده ام
تنهاترین نشانه ی اثبات قسمتم
✔✔
تفسیر کرده اند مرا گرچه بارها
مضمون گنگ گمشده در صد روایتم
✔✔
خلوت نشین صحبت دیوانگان شهر
دردآشنای رنج هزاران ملامتم
✔✔
مبهوت در میانه ی میدان نشسته ام
بی رغبتی به معرکه ها بوده عادتم
✔✔
سنگ صبور حادثه بعد از تو هیچکس
راهی نبرده سوی زوایای خلوتم
✔✔
میلی به شرح نیست... سکوتم شنیدنی است
بگذار نانوشته بماند حکایتم
محمد صادق سبط الشیخ
آنجا کجاست؟ آخر دنیاست زیر خاک
آنجا دوباره یک نفر از ماست زیر خاک
✔✔
حال کداممان به گمان تو بهتر است؟
ما با همیم و او تک و تنهاست زیر خاک
✔✔
دلداری ام به دیدن فردا چه می دهی
وقتی امید دیدن فرداست زیر خاک؟
✔✔
از دیده خون چگونه نبارند بر زمین
آنها که پاره ی تن آنهاست زیر خاک؟
✔✔
این باغ را که با گل ما رونقی گرفت
گلچین باسلیقه ای آراست زیر خاک
✔✔
از من اگر نشانی سرراست خواستی
دادم تو را نشانی سرراست زیر خاک
✔✔
از دست رفت جان عزیزم به جان تو
گفتی کجاست جان تو؟ آنجاست زیر خاک
وحید عیدگاه
دل تنگ تر شدم نم باران که زد غروب
از سقف دل چکیده سرم تا چه حد غروب
✔✔
بیهوده در خودم چـِقـَد َر دست و پا زدم
از خود کجا گریزم از این حال بد غروب ...
✔✔
دستی که ساحلم نشده بند را برید
تن می دهد به زنده گی اش یک جسد غروب
✔✔
تا نسل های بعد خبردار می شوند
از درد من که می کشدش تا ابد غروب
✔✔
از سر گذشت ... موعد ویران شدن رسید
دریای غم به چشم و شکست است سد غروب ...
✔✔
دل کوفت سر به سینه ی سنگ خودش شب و ...
دریا چه داشت در دل تنگش که مد ، غروب ...
الهام ملک محمدی
دمی بر دار از گنجه ژلوفن های بی خود را
بریز از ذهن خود بیرون مسکن های بی خود را
✔
عوض کن وضع این سلول تاریک دلم را یا
بگیر از پوستین جسم من ،ژن های بی خود را
✔
زبان من نمی چرخد بگویم دوستت دارم
خدا لعنت کند اینگونه من من های بی خود را
✔
تویی که معبد متروکه ای از عشق می سازی
بران از این پرستشگاه ؛ کاهن های بی خود را
✔
مرا که بت پرست چشم تو هستم نگاهم دار
بران از دور این خمخانه مومن های بی خود را
✔
هدر دادست عمرم را شبیه ساعتی ، چشمت
مکن اینرو و آن رو شیشه ی شن های بی خود را
✔
مزن طعنه به ریشم رنگ و روی شاد یک عده
حسابی سرخوش و بی عار هم سن های بی خود را
✔
مزن لبخند بر این درد مزمن بیش از این ، بس کن
که ظاهر ساز خواهد کرد باطن های بی خود را
✔
نگاهم می کنی چشمان مستت شوکرانش را
تعارف می کند این غیر ممکن های بی خود را
سید مهدی نژادهاشمی
هرچند شاگردِ تو ذهن ِتنبلی دارد
اما نظر بازی ِ به عشق اولی دارد
✔✔
یک دسته گل آورده اما سایه ی سردی
همراه خود آواره روی صندلی دارد
✔✔
با ریزش فکر و خیالاتت درون خود
حس قرابت با نگاه ریزعلی دارد
✔✔
آتش بزن پیراهن تنگ غزل ها را
نمرود من با خویش وحی منزلی دارد
✔✔
یک پلکان بالا ببر آسوده تر امشب
دیوانه ای در زیر پایش صندلی دارد
✔✔
کوچکتر از آن است خان ِ خانه ات باشد
دیوانه ای در شهر روح جنگلی دارد
✔✔
از درس جبر زندگانی نمره می گیرد
شاگرد بدبختی که ذهن تنبلی دارد.
سید مهدی نژادهاشمی
تو از آنجایی، جهان ناشناس دیگری
من از اینجایم، جهان بی اساس دیگری.
*
بوسه من طعم خوب همزبانی را نداشت
می روم پیدا کنم راه تماس دیگری
*
می روم اما نمی دانم که که پیدا می شود
غیر بوسیدن مگر، راه سپاس دیگری؟
*
عشق شطرنج مصمم هاست و هر بازنده را
تخته نرد دیگری باید و تاس دیگری
*
باغ در زیر علف ها مانده اما باغبان
فکر تمهید است از داسی به داس دیگری.
*
عمر من در حیله ی آماده کردن ها گذشت!
از خودم بدتر ندیدم ناسپاس دیگری.
*
کاش دورادور میشد بوسه پرانی کنیم
من از این ایوان تو هم از یک تراس دیگری
*
شهر مملو از نزاع کوسه و ماهی شده!
خودشناسی در پی خودناشناس دیگری!
*
ما فقط ابر و سیاهی را تجلی می کنیم!
هر یکی از ما ولی با انعکاس دیگری.
*
رفتن و برگشتن ابر بدون بار چیست؟
جابجایی پلاسی با پلاس دیگری.
*
(آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست)
زودتر در کهکشان بی هراس دیگری!
*
(عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی)
آدمی با هوش تر با یک حواس دیگری!
گرچه می ترسم که در آن عالم دیگر شویم
اشرف مخلوق های آس و پاس دیگری.
شاید آنجا قهرمان از قهرمانی های خود
جز ستایش می کند یک اقتباس دیگری.
بهرام بهرامی
