غزل شمارهٔ ۴۷۹ حافظ: صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی

غزل شمارهٔ ۴۷۹ حافظ شیرازی:

صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی
برگ صبوح ساز و بده جام یک منی

✔

در بحر مایی و منی افتاده‌ام بیار
می تا خلاص بخشدم از مایی و منی

✔

خون پیاله خور که حلال است خون او
در کار یار باش که کاریست کردنی

✔

ساقی به دست باش که غم در کمین ماست
مطرب نگاه دار همین ره که می‌زنی

✔

می ده که سر به گوش من آورد چنگ و گفت
خوش بگذران و بشنو از این پیر منحنی

✔

ساقی به بی‌نیازی رندان که می بده
تا بشنوی ز صوت مغنی هوالغنی