غزل معاصر: بیدار شو که راز جهان را نزیستی! - قربان ولیئی

بیدار شو که راز جهان را نزیستی!
با عشق، گوشه های نهان را نزیستی!

فرصت کم است و همسفر رودخانه شو
ای قطره ای که شور روان را نزیستی!

 

هر بامداد تازگی از راه می رسد
در کهنگی خزیدی و «آن» را نزیستی!

از یاد برده روح تو عهد قدیم را
آفاق آیه های جوان را نزیستی!

در پرده ماند نغمه ی کیهانی سکوت
موسیقی نواحی جان را نزیستی!

دف می زنند دم به دم آغاز می شویم
این شور را و این ضربان را نزیستی!

آغاز شو، تمام ابد پیش روی توست
یک لمحه از سراب زمان را نزیستی!
قربان ولیئی

 

نقد این شعر:

غزل معاصر: به دامان تو ای پایان و ای آغاز برگشتم! - سجاد سامانی

به دامان تو ای پایان و ای آغاز برگشتم

 پر و بالی تکاندم، خسته از پرواز برگشتم

 ☂☂

به سویت آمدم تا خود بگویم راز عشقم را

 دل از شرمندگی پر بود و بی ابراز برگشتم

 ☂☂

مرا چون موج دوری از تو ممکن نیست ای ساحل

 هزاران بار ترکت کردم امّا باز برگشتم

 ☂☂

نه مثل ساحرم پستم نه چون پیغمبران والا

 عصا انداختم بی سحر و بی اعجاز برگشتم

 ☂☂

دل از بیهوده گردی های سابق کندم و چون گرد

 به دامان تو ای پایان و ای آغاز برگشتم

 سجّاد سامانی

نقد این غزل زیبا:

غزل «به دامان تو ای پایان و ای آغاز برگشتم» از سجّاد سامانی به زیبایی احساسات عمیق شاعر را از عشق و بازگشت به معشوق به تصویر می‌کشد. 

1. محتوا و معنا: