ماکس وبر(Max Weber)

ماکسیمیلیان کارل امیل وبر (Maximilian Carl Emil Weber) (۲۱ آوریل ۱۸۶۴ – ۱۴ ژوئن ۱۹۲۰) یک جامعه‌شناس، تاریخ‌نگار، حقوقدان و اقتصاددان سیاسی آلمانی بود که یکی از چهره‌های مرکزی در توسعه جامعه‌شناسی و علوم اجتماعی به طور کلی به شمار می‌آید. ایده‌های او همچنان بر نظریه اجتماعی و تحقیقات تاثیر می‌گذارد.

وبر در سال ۱۸۶۴ در ارفورت به دنیا آمد و در برلین، گوتینگن و هایدلبرگ به تحصیل حقوق و تاریخ پرداخت. او در سال ۱۸۸۹ دکترای حقوق خود را دریافت کرد و در سال ۱۸۹۱ habilitation (مدرک تأسیس) گرفت و در برلین، فرایبورگ و هایدلبرگ تدریس کرد. دو سال بعد با دختر عمویش، ماریانه شنی‌تگر، ازدواج کرد. در سال ۱۸۹۷، پس از مرگ پدرش در پی یک مجادله، دچار شکست روحی شد. وبر تدریس را متوقف کرد و تا اوایل ۱۹۰۰ به سفر پرداخت. او بهبودی یافت و کتاب «اخلاق پروتستان و روح سرمایه‌داری» را نوشت. در طول جنگ جهانی اول، او در ابتدا از تلاش‌های جنگی آلمان حمایت کرد، اما بعداً به انتقاد از آن پرداخت و از دموکراتیزه شدن حمایت کرد. او همچنین سخنرانی‌هایی تحت عناوین «علم به عنوان یک شغل» و «سیاست به عنوان یک شغل» ارائه داد. پس از جنگ، وبر حزب دموکراتیک آلمان را تأسیس کرد، اما نتوانست در انتخابات موفق شود و در تدوین قانون اساسی وایمار مشاوره داد. او با ناامیدی از سیاست، تدریس را در وین و مونیخ از سر گرفت. وبر در سال ۱۹۲۰ در سن ۵۶ سالگی به دلیل ذات‌الریه درگذشت، که احتمالاً به دلیل پاندمی آنفولانزای اسپانیایی پس از جنگ بود. کتاب «اقتصاد و جامعه» ناتمام باقی ماند.

 

امیل دورکیم(Émile Durkheim)

دیوید امیل دورکیم (به فرانسوی: David Émile Durkheim - تلفظ فرانسوی: ​[eˈmil dyʀˈkɛm])، جامعه‌شناس برجسته‌ای بود که در تاریخ ۱۵ آوریل ۱۸۵۸ متولد شد و در ۱۵ نوامبر ۱۹۱۷ درگذشت. او به عنوان یکی از بنیان‌گذاران جامعه‌شناسی شناخته می‌شود و بسیاری او را به عنوان پدر جامعه‌شناسی می‌دانند. اگرچه آگوست کنت به عنوان کسی که واژه جامعه‌شناسی را معرفی کرد، شناخته می‌شود، اما دورکیم نخستین فردی بود که توانست کرسی استادی در این رشته را تأسیس کند. او همچنین مؤسس سالنامه جامعه‌شناسی در فرانسه به شمار می‌رود.

زندگی‌نامه

دورکیم در شهر اپینال، واقع در شهرستان لورن در امپراتوری دوم فرانسه به دنیا آمد. او از خانواده‌ای با ریشه‌های عمیق یهودی و فقاهتی بود. در دوران جوانی، علاوه بر تحصیل در مدارس غیرمذهبی، زبان عبری، عهد عتیق و تلمود را نیز آموخت. پس از دریافت تأییدیه سنتی کلیمی در سن سیزده سالگی، تحت تأثیر یک معلم زن کاتولیک به مذهب کاتولیک علاقه‌مند شد، اما به زودی از هرگونه تعلق مذهبی فاصله گرفت و به لاادری‌گری روی آورد.

 

دوران تحصیل متوسطه را در دبیرستان اپینال و سپس در دبیرستان لیسه لویی لوگران در پاریس گذراند. پس از دو بار ناکامی در امتحانات ورودی اکول نرمال سوپریور، او در سال ۱۸۷۹ موفق به ورود به این مدرسه عالی شد. هم‌کلاسی‌های او در این سال از استعدادهای برجسته قرن نوزدهم بودند و بسیاری از آن‌ها، مانند آنری برگسون و ژان ژورس، بعدها به چهره‌های بزرگ روشنفکری تاریخ فرانسه تبدیل شدند.

با وجود اینکه دورکیم در یک خانواده مذهبی بزرگ شده بود، در دوران نوجوانی و جوانی نگرش او به دین از حالت مومنانه به رویکردی علمی و پژوهشی تغییر کرد. از این دوران به بعد، دورکیم جوان تلاش کرد تا به جای نگاه صرفاً ایمانی و اعتقادی، به دین و مفاهیم مرتبط با آن از زاویه‌ای علمی و بی‌طرفانه بنگرد. او در آن زمان به دنبال تحصیل در زمینه‌های مرتبط با روش‌های علمی و مباحث اخلاقی بود تا بتواند به هدایت زندگی اجتماعی انسان‌ها کمک کند.

پس از سفری که دورکیم به آلمان داشت، با روان‌شناسی علمی که ویلیام وونت از پیشگامان آن بود، آشنا شد. این سفر تأثیرات عمیقی بر اندیشه و رفتار دورکیم گذاشت و پس از آن، او موفق به نگارش چندین اثر علمی در حوزه‌های مختلف شد که ریشه در تجربیات او از این سفر داشت. با انتشار این آثار، دورکیم توانست کمی شهرت کسب کند و در سال ۱۸۸۷ کرسی تدریس دانشگاهی در گروه فلسفه دانشگاه بوردو را به دست آورد.

امیل دورکیم در ۱۵ نوامبر ۱۹۱۷ بر اثر سکته مغزی در پاریس درگذشت و جسد او در گورستان مون‌پارناس در پاریس به خاک سپرده شد.

اگوست کنت (Auguste Comte)

ایزیدُر اگوست ماری فرانسوا زاویه کُنت (به فرانسوی: Auguste Comte) (۱۹ ژانویه ۱۷۹۸–۵ سپتامبر ۱۸۵۷) که به عنوان اگوست کنت شناخته می‌شود، جامعه‌شناس و فیلسوف فرانسوی بود که به عنوان بنیان‌گذار نام جامعه‌شناسی و همچنین جامعه‌شناسی نوین و دکترین پوزیتیویسم شناخته می‌شود. از اندیشه‌های بارز او می‌توان به تابلوی علوم، سیر تکامل ذهنی بشر و توجه به جنبه‌های پویا و ایستای جامعه اشاره کرد. آگوست کنت به عنوان پدر جامعه‌شناسی شناخته می‌شود.

کنت با اعتقاد قوی به فلسفه اثبات‌گرایی (پوزیتیویسم) بر این باور بود که علوم انسانی باید همانند علوم تجربی از اعتبار و حیثیت برخوردار باشند. به این معنا که علوم انسانی نیز باید از ابزارهای تحقیق تجربی استفاده کنند. او معتقد بود که جوامع انسانی از سه مرحله عبور کرده‌اند: مرحله ربانی، فلسفی و علمی (گاهی مرحله اساطیری نیز به آن اضافه می‌شود). در جوامع اساطیری، کاهنان به عنوان رهبران جامعه شناخته می‌شوند، در جوامع ربانی که به دوران قرون وسطی مربوط می‌شود، پیامبران نقش رهبری را ایفا می‌کنند و در دوران رنسانس و پس از آن، فیلسوفان به رهبری جامعه می‌پردازند. اما در عصر کنونی (عصر علمی)، دانشمندان و جامعه‌شناسان به عنوان رهبران جامعه مطرح خواهند بود. البته ممکن است در هر جامعه‌ای آثار فکری از اعصار گذشته باقی مانده باشد.

برای جامعه‌شناسی که تاکنون توانسته است ابهام‌های عمیق جامعه را تحلیل کند، وجود بنیان‌گذاری با شخصیت مبهم و دو چهره مانند کنت، خود به تنهایی نشان‌دهنده‌ی اهمیت و پیچیدگی این علم است.

— لوئیس کوزر، زندگی و اندیشه بزرگان جامعه‌شناسی

 

در سال‌های پایانی زندگی‌اش، کنت اصول فلسفی خود را به عنوان پایه‌ای برای عرفان مآبی قرار داد و بر اساس آن، دینی جدید به نام دین انسانیت تأسیس کرد. او معبدی بنا نهاد و عباداتی را مقرر کرد که از دیدگاه اهل علم، عجیب و غریب به نظر می‌رسید. بنابراین، کنت دین را به طور کلی رد نمی‌کند، اما بر این باور است که دین در عصر اثباتی باید با زمان خود سازگار باشد. نتیجه‌ای که کنت به آن می‌رسد این است که بر اساس نظریه قانون حالات سه‌گانه، عصر دینی به پایان رسیده است، اما بر اساس نظریه هم‌ارزی، هر جامعه‌ای باید چیزی معادل دین داشته باشد، زیرا بقای جامعه به پذیرش دین وابسته است. دین جامعه اثباتی باید متناسب با ویژگی‌های آن باشد و به همین دلیل او مذهب انسانیت را بنیان‌گذاری می‌کند و می‌گوید که مذهب دوره ما باید پوزیتیویسم مبهم باشد. مذهب ما دیگر نمی‌تواند همان مذهب گذشته باشد، زیرا آن دین متعلق به دورانی و تفکری است که منسوخ شده است. هر دوره‌ای نیاز به مذهب خاص خود دارد و این مذهب که ما تأسیس می‌کنیم، مذهب انسانیت است. بر اساس مذهب انسانیت، باید به انسانیت و اصولی که مردان بزرگ، نماد آن هستند، احترام بگذاریم، زیرا آن‌ها به گونه‌ای زندگی کرده‌اند که اثری ماندگار از خود به جا گذاشته‌اند. بنابراین، وجود بزرگ، وجود مردان بزرگ است که به هیچ ملت یا قبیله خاصی تعلق ندارند. دین انسانیت بعدها با تعابیر مختلفی در میان مردم رواج یافت و انتقاداتی نیز به دنبال داشت.

سازمان ملل متحد (United Nations - UN) چیست؟

 

سازمان ملل متحد یک نهاد بین‌المللی است که پس از جنگ جهانی دوم در ۲۴ اکتبر ۱۹۴۵ تأسیس شد تا جایگزین «جامعه ملل» شود. هدف اصلی آن حفظ صلح و امنیت جهانی، توسعه روابط دوستانه بین ملت‌ها، و پیشبرد همکاری‌های اقتصادی، اجتماعی و حقوق بشری است.

۱. تاریخچه تأسیس

• پیشینه: پس از شکست جامعه ملل در جلوگیری از جنگ جهانی دوم، کشورهای پیروز (متفقین) نیاز به یک سازمان قوی‌تر احساس کردند.

• منشور ملل متحد: در ۱۹۴۵ در سانفرانسیسکو توسط ۵۱ کشور امضا شد و اساسنامه سازمان را تشکیل داد.

• اولین جلسه: در ۱۹۴۶ در لندن برگزار شد.

---

۲. ارکان اصلی سازمان ملل