شاهکار غزل عاشقانه ی سعدی: من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی!

غزل ۵۰۹ از کتاب طیبات سعدی
من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

✔
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم

باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

✔
ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی

✔
آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان

که دل اهل نظر برد که سریست خدایی

✔
پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند

تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی

✔

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان

این توانم که بیایم به محلت به گدایی

✔
عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت

همه سهلست تحمل نکنم بار جدایی

✔
روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا

در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی

✔
گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

✔
شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن

تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی

✔
سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد

که بدانست که دربند تو خوشتر که رهایی

✔
خلق گویند برو دل به هوای دگری ده

نکنم خاصه در ایام اتابک دو هوایی